Soms ben ik verbaasd hoe mensen kunnen veranderen. En dan gaat het uiteraard niet alleen over mezelf en mijn eetgewoontes, maar ook over anderen en vooral hun meningen en gedachten.
Toen ik mijn vriend zijn familie pas leerde kennen, en zij ontdekt hadden dat ik een -in hun ogen- onmogelijke eter was, kreeg ik honderdduizend vragen naar mijn hoofd gesmeten. "En eet je dit? En dat? En dit dan, iederéén eet dat!" Niet zo plezant als je iemand pas leert kennen. Maar ik denk dat, net zoals ik moet wennen aan nieuw eten, anderen ook moeten wennen aan het feit dat ik zo weinig lust. Laat me even de situatie schetsen.
Vorige week hadden we afgesproken met mijn vriend zijn nicht (S.) en haar vriend (G.). G. zou voor ons koken. Ohjee, dat gaat niet goed aflopen, hoor ik je al denken. Maar nog voor we de datum goed en wel hadden vastgelegd, had G. al gevraagd aan mij en mijn vriend wat we graag lusten en nog eens extra aan mij welke groentjes of welk vlees ik dan wel eet. Meestal vind ik dat een verschrikkelijke vraag. "Nee, je hoeft niets speciaals te doen voor mij. Ik eet wel iets wat er is." Maar vermits de "dinerparty" speciaal voor ons was, heb ik toch maar mijn voorkeuren uitgesproken.
Mijn vriend wilde graag een biefstuk eten met zelfgemaakte kroketjes en doe er nog maar wat bloemkool bij! Klonk in mijn oren nog oké, daar kon ik mee leven. Die zelfgemaakte kroketjes van G. waren legendarisch, dus die wilde ik wel héél graag proeven! Biefstuk, niet onmiddellijk mijn meest favoriete vlees. En bloemkool, tgoh, geef mij maar liever boontjes! En die kreeg ik ook.
Het menu van onze dinerdate bestond uit alles wat we hadden gevraagd. Na onze aperitiefjes (lees: chips, olijven (jakkie) en cava of bier) gingen we aan tafel voor... bloemkoolsoep. De eerste keer in mijn leven dat ik bloemkoolsoep ging eten en dan nog eens niet bij mijn eigen thuis. Oh help. Oh help. Oh help. En dan proef je aan die soep en wauw. Superlekker. Ik had wel al eens bloemkool geproefd, dus de smaak kon ik goed herkennen. De soep was lekker romig, geen brokken en vooral heel goed van smaak. Zeker om nog eens te proberen!
Dan het hoofdgerecht: de befaamde Australische biefstuk. Die er voor het bakken toch niet zo geweldig uitzag. Met dé kroketjes en een hele hoop grasgroene boontjes. Nog nooit in mijn leven heb ik boontjes gezien die zo mooi groen waren. En dan heb ik van alles geproefd. Eerst een stukje vlees met kroket. Het eerste stukje was taai, maar dan erna viel de textuur goed mee. De boontjes waren erg lekker, nog een beetje "krokant" en qua smaak zaten ze -volgens mij- ook heel goed. G. had ook nog kleine trostomaten in de oven geroosterd met wat lookboter (?) erop. En daar heb ik voor gepast. Of toch niet helemaal, want ik heb toch een halfje geproefd. Wat een vreemde smaak. Of wat een vreemde opeenvolging van smaken. Ik kan het zelfs niet beschrijven, maar het ging van "vreemdste smaak ook, nee dit is niets voor mij" naar "hé, dit is best nog wel lekker", eventjes terug naar "nooooope" om dan toch weer uit te komen bij "ja, dit probeer ik misschien ooit nog wel opnieuw".
En dan tot slot als dessert: witte chocomousse. Ook de eerste keer voor mij. Maar omdat bruine chocomousse al overheerlijk is, waarom witte dan niet? En hij was lekker! Jammer genoeg zaten er -blijkbaar- te veel eiwitten in, waardoor het geheel wat te zwaar en "nattig" was.
Een meer dan geslaagd etentje dus. En iedereen content, want ik had van alles geproefd, ook al leek het alsof die biefstuk niet eens was aangeraakt (ja, ik weet het, ik ben ook al geen grote eter, wat een miserie).
p.s.: Ik kan nu wel officieel zeggen dat boontjes horen tot mijn "I like"-food.
p.p.s.: Ik moet echt wel dringend die lijst aanpassen met al het voedsel dat ik eet en geproefd heb.
Wish me luck & keep on trying.
