Smoothies à volonté

Deze week heb ik al verschillende dingen geproefd en ik ben behoorlijk trots op mezelf.

Het begon allemaal op kerstavond. Zoals bijna elk jaar was het fondue bij ons thuis en omdat ik niet enkel frietjes en pasta wilde eten, besloot ik om 1 stukje vlees te proeven. Het "fondue-gebeuren" was al heel nieuw voor mij, dus heb ik qua vleessoort op 'veilig' gespeeld en kip gekozen. Ik wachtte eerst geduldig af tot er plaats was in het fonduestel en tot ik de frietjes voor iedereen had gemaakt en toen ging ik ervoor. Stukje kip op de prikker en hopla, de hete olie in. Ik moest niet eens lang wachten tot het stukje (meer dan) klaar was. Ik sneed er een heel klein stukje af en stak het samen met een paarfrietjes in mijn mond. En het was best wel lekker! Dit was dan ook het enige stukje fonduevlees dat ik gegeten heb. Voor de rest greep ik terug naar de meer verttouwde kippenvingers,

De tweede proefsessie was vandaag. Ik was bij mijn zus en haar vriend op bezoek in zijn winkel, net toen ze bij de Juicy Box wat smoothies gehaald hadden. Zij had een Breakfast To Go met sojamelk, banaan en muësli, hij een Berry Box! Met vers sinaasappelsap, bosbessen, banaan en yoghurt. Voor de BTG heb ik slechts 1 woord: bah! Ik vond het echt niet lekker en de textuur was echt jakkie: vieze stukjes, waarvan ik vermoed dat het de muësli was. De Berry Box vond ik wel heel erg lekker en zou ik zeker eens zelf bestellen. Lekker, vers en gezond!

Hopelijk valt nieuwjaar ook goed mee. Ik ga namelijk 's avonds bij een vriendin nog hapjes eten en ben een beetje benieuwd. Gelukkig weten zij en haar familie van mijn "moeilijke eetgewoontes" en willen ze voor mij iets maken dat ik wel lust.

Wish me luck & keep on trying!

Fijne feestdagen!

Eerst en vooral wil ik iedereen fijne feestdagen en een zalig, prachtig, supertof 2013 wensen!

Voor de rest wil ik alle mede-neofoben een hart onder de riem steken tijdens de feestdagen. Voor mij persoonlijk brengen de feestdagen altijd stress mee als ik ergens anders dan thuis moet eten. De kerst- en nieuwjaarsmenu's zijn altijd specialer dan gewone menu's en dus ook moeilijker voor mij. Gelukkig vier ik kerst altijd thuis en hoef ik me geen zorgen te maken of ik wel iets zou lusten!

Bijna elk jaar bij Kerstmis doen we thuis fondue. Voor mij blijft het meestal bij frietjes met ketchup, wat brood en eventueel pasta. Wie weet kan ik dit jaar mezelf overtuigen om toch een stukje fondue-vlees te proeven. Misschien helpt het om een extra glaasje wijn drinken ;-) Voor mij heeft fondue dezelfde "(non-)aantrekkingskracht" als barbecue. Het ziet er gek en droog uit en daarom durf ik het nooit aan om zo'n stom stukje vlees in mijn mond te steken.

Laat gerust een berichtje achter en vergeet je vooral niet te amuseren en lekker (wat je lust!) te eten tijdens deze toch wel stressvolle periode!

Druk, drukker, drukst.

De laatste weken word ik overstelpt met werk voor school, dus heb ik jammer genoeg niet de tijd gevonden om een nieuw berichtje te posten op deze blog. Ik heb me wel gehouden aan mijn "probeer zo vaak mogelijk iets nieuws"-voornemen! Hier een klein overzichtje van wat ik heb geproefd:

-Spaghettisaus (dit is niet echt nieuw, maar vermits het elke keer een 'andere soort' spaghettisaus is, vind ik dat ik het als nieuw mag rekenen!)
-Een mini-éclairtje: behoorlijk lekker die combinatie van dat deeg en die pudding en vooral de chocolade, hmm!
-Tomatensoep (ook hier weer niet nieuw, maar wel op verschillende manieren gemaakt!)
-Vieze, vieze, vieze detoxthee, met kaneelsmaak. (Oh, zei ik al dat ik het echt vies vond?)
-Citroenthee (Ja, zelfs na al mijn slechte ervaringen met vieze soorten thee, heb ik het toch nog eens aangedurfd om een andere soort te drinken. Dit was wel een koude thee, misschien was dat de reden dat ik het lekker vond.)

Tot slot wil ik nog eventjes melden dat ik mijn tweede "uitdaging" de eerste week met succes heb beëindigd. De uitdaging was om wat minder chips te eten. Ik zou elke dag chips kunnen eten ;) En wonder boven wonder heb ik er een hele week zonder gekund, hoera!

Tijdje gespijbeld, oeps!

Vandaag besefte ik plots dat het toch al weer een hele tijd geleden is dat ik nog gepost heb op mijn blog. Shame on me, hoor! Ik heb wel een aantal nieuwe dingetjes geproefd in de voorbije weken, waar ik toch weer behoorlijk trots op ben: Andalusische soep, opnieuw spek gegeten, veel lekker vers fruitsap gedronken en kaas op mijn spaghetti geproefd.


Allereerst was er de Andalusische soep op mijn school. Deze was behoorlijk lekker, maar wat "flets", "onvast" van textuur zal ik zeggen. Vervolgens heb ik ook thuis wat nieuws opnieuw geproefd: spek! Met patatjes. Volgende keer wil ik er ook spinazie bij proeven, want dat is thuis de gewoonte: spek met spinazie. De afgelopen weken heb ik ook elke dag een glaasje versgeperst fruitsap gedronken, maar helaas moest ik de laatste week stoppen door darmklachten. Gelukkig lag het uiteindelijk toch niet aan het fruitsap, dus kan ik deze week weer gezond doen ;)

Ten slotte heb ik dit weekend, tijdens mijn zalige uitstapje naar Spa, spaghetti met kaas erop geproefd. Spaghetti bolognaise is superlekker, maar kaas is echt bah! Ik vond het persoonlijk te plakkerig en "gewy" en de geur beviel me totaal niet. Dus heb ik maar de kaas aan de kant geschoven en alles eronder (dat niet te hard van kaas doordrongen was) opgegeten.

Op naar meer (hopelijk) lekkers!

Ontbijtkriebels

Eventjes een kort berichtje om jullie te laten weten dat ik vorige week weer erg heb gezondigd (helemaal niets geproefd én in mijn oude gewoontes hervallen), maar dat ik het deze week absoluut goed heb gemaakt en nog verder goed wil maken!

Ik heb deze morgen samen met mijn zus en haar vriend ontbeten in Le Pain Quotidien, een toffe zaak waar alles heel erg bio (en dus ook wel wat duurder) is. Ik bestelde voor mezelf een glas vers geperst fruitsap en zou van mijn zus en haar vriend nog een croissant krijgen! Nu, klein detail: mijn smaak is op dit moment zo goed als weg, foetsjie, de deur uit! Ik ben verkouden en dan nemen mijn smaakpapillen graag vakantie. Maar toch heb ik enkele nieuwe dingen geproefd tijdens het ontbijt: bio-hazelnootpasta, een huisgemaakte limonade met verse frambozen (hmmm!) en zelfs wat bio-brood. Heel erg "chewy", dat bio-brood, maar een heel lekkere smaak!

Kortom, een geslaagd ontbijt en geslaagde nieuwe proeverijtjes!

Tot de volgende!

Hersentjes of zoiets

Ook deze week heb ik mijn moed teruggevonden. Ik ben de week goed begonnen door op hersenen lijkend voedsel te proeven; okkernoten! 

De okkernoten waren een primeur: 't was echt wel de eerste keer sinds de uitdagingen dat ik iets echt niet lekker vind. Ik heb zelfs twee keer geproefd om er zeker van te zijn dat het mij niet smaakte. De structuur, de textuur van de okkernoten was al niet bepaald mijn ding en de smaak hielp ook niet echt. Te droog, een vieze, bittere nasmaak en gewoon vies! Dus nee bedankt, nooit meer okkernoten voor mij!

Na hoogmoed komt de val. Of net omgekeerd?

Ik weet niet of jullie het gemerkt hebben, maar ik heb dus een week in mijn persoonlijke "challenge" gemist. Vorige week was een drukke week voor mij op school en het weekend was ook enorm bewogen. Dat is natuurlijk geen excuus om niets nieuws te proeven, maar het maakte het natuurlijk een pak moeilijker.

Laat me eventjes bij het begin beginnen. Sinds dit schooljaar ga ik in Brussel naar school en omdat ik niet op kot wilde, besloot ik om te gaan pendelen. Zoals op elke school waren er ook hier wat "administratieve probleempjes", met name de indeling van de lessenrooster en vooral de vakken die ik al dan niet moet volgen. Na verschillende onaangename verrassingen (VIJF vakken die ik plots "extra" moest volgen) stond mijn lessenrooster dan toch vast: maandag, woensdag en vrijdag les tot 6 uur (soms begin ik pas om 4, hé!). Dat betekent dat ik dus altijd pas laat thuis ben en vaak geen "warm" eten van thuis eet. Ik moet het op die dagen stellen met boterhammen of pistolets die ik van thuis mee neem. Niet makkelijk dus om nieuwe dingen te proberen. En daarom is het vorige week (onder andere) fout gelopen.

In het begin van deze week voelde ik me daar behoorlijk schuldig over. Ik heb mezelf namelijk teleurgesteld en als perfectionist hou ik niet van teleurstellingen! Met als gevolg: ik daagde mezelf extra hard uit om deze week iets "groter" te proberen. Et voilà, dit is wat ik vandaag heb geproefd:

Boontjes! Jazeker, ik heb groentjes geproefd en dan nog boontjes! Ik heb wel maar een klein hapje genomen en in combinatie met kroketjes, maar dan nog! Voor mij persoonlijk is het een enorme grote overwinning en ik ben supertrots op mezelf. Bovendien heb ik niet alleen boontjes gegeten, maar heb ik ook opnieuw varkenshaasje gegeten. Normaal gezien eet ik enkel vlees wanneer het versnipperd is onder enkele kroketjes, maar nu at ik het zoals "normale, volwassene mensen" dat doen. Dubbel victory!

Eventjes verder over die boontjes. Ik vraag me de laatste tijd ook steeds meer af hoe dingen smaken en vandaag had ik hetzelfde bij de boontjes. Mijn mama kon die vraag natuurlijk niet anders beantwoorden dan met: "Dat kan ik niet uitleggen, dat moet ge proeven." Ik voelde me plots eventjes heel erg moedig, nam enkele stukjes boon uit haar bord en stak die samen met een stuk kroket in mijn mond. Over de smaak kan ik alleen maar zeggen dat het ongeveer hetzelfde smaakt dan dat het ruikt. Ik denk niet dat boontjes ooit mijn grote favoriet gaan worden, maar ik ga het zeker nog eens opnieuw proeven!

Over dat varkenshaasje blijf ik positief. Ik vind het heel erg lekker, maar nog niet om er meteen grote stukken van te eten. Vandaag heb'k een stukje gegeten dat ongeveer volgende afmetingen had: 3 cm lang, 1 cm dik en 1,5 tot 2 cm breed. Super van mij, toch?

 

Dubbel succes!

De tweede week van mijn wekelijkse uitdaging verliep minder vlot. Maar gelukkig eindigde de week wel super en kon ik de derde week ook goed beginnen.

Laat me eventjes uitleggen wat er precies gebeurd is. In't kort: de tweede week bijna niets! Ik liep voortdurend rond met de gedachte "Ik moet ergens van proeven." in mijn achterhoofd , waardoor dit natuurlijk niet lukte. Ik wilde wel vanalles proberen, maar durfde niet echt. Elke dag die voorbij ging was ik lichtjes teleurgesteld in mezelf, vooral omdat ik dacht dat ik de uitdagingen nu al zou moeten opgeven. Bijna had ik de moed verloren, maar zondag was het zo ver!

We zouden uit eten gaan met het gezin: mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin en mijn vriend en ik. Normaal gezien bestel ik op restaurant altijd tomatensoep, frietjes of pannenkoeken. Jarenlang is dat al mijn "vaste" bestelling en omdat ik nu aan deze uitdagingen bezig ben, wil ik meer proberen. Sommigen onder jullie zullen wel al weten dat ik pasta eet met de saus die we zelf maken. Mijn ouders maken normaal gezien altijd de spaghettisaus zelf, op een traditionele Italiaanse manier: gehakt, gesnipperde ajuinen, tomaten(puree) en kruiden. Heel "basic" dus. Heel lekker dus! Ik hoef geen "vieze" stukken tomaat, paprika, champignons...

Zondag koos ik dus in plaats van mijn gewone "menu" een kleine spaghetti. Ik vroeg de saus wel apart, zodat ik hem toch aan de kant zou kunnen zetten als 'ie niet lekker was. Bovendien vroeg ik nog een portie frietjes extra. Geloof me, pasta met frietjes: heerlijk! Toen ons eten geserveerd werd, had ik toch een beetje schrik om van deze "nieuwe" spaghettisaus te proeven. Ik deed slechts een klein beetje saus op de pasta, maar liet de stukken paprika en tomaat liggen. De spaghetti met de saus smaakte lekker. Het was een beetje pikant, maar dat vind ik erg lekker. Blij dat de saus me lag, gooide ik de helft van het kommetje op de spaghetti en mengde ik de hele boel onder elkaar. Hmm! Op een gegeven moment stak ik zelfs een friet in de saus en was ik verbaasd dat zelfs dat lekker was. Ten slotte proefde ik voor de tweede keer mayonaise en ook nu lag de smaak me. Al vond ik deze mayonaise minder "smaakvol" dan de vorige. Nog steeds zoet, maar minder smaak gewoon ;)

Mijn derde week heb ik dan weer extra vroeg ingezet. Na mijn lessen zat ik op de trein (ik pendel school-thuis) met een vriendin. Ze had druiven mee en vroeg of ik er eentje wilde. Mijn eerste reactie was onmiddellijk "nee", maar ik herpakte me snel en zei dat ik er toch wel eentje wilde. Ik koos een "witte" (eigenlijk zijn ze eerder geel/groen) druif. Ik heb vroeger al eens een druif geproefd, maar dat harde velletje vond ik toen echt walgelijk. Nu stak ik dus gewoon de hele druif ineens in mijn mond en vond het best lekker, dus vroeg ik er nog eentje :).

Elke keer als ik iets nieuws probeer en ik vind het lekker, ben ik helemaal verwonderd. Waarom heb ik dit of dat niet eerder geprobeerd? Nu ja, ik weet dat het niet bij elk "nieuw" soort voedsel zal zijn. Maar wanneer ik iets nieuws leer eten en het dan ook nog lust, geeft dat me weer extra moed om ook de week erna nieuwe dingen te proberen. Ook voor de komende week: wish me luck!

Klein beginnen

Vorige week heb ik mezelf (en jullie) beloofd om elke week iets nieuws te proberen. En ik ben daar dan ook onmiddellijk mee begonnen.

Dit weekend was er een mosselfeest op de voetbal van mijn broertje. Zoals gewoonlijk kon je kiezen uit mosselen, videe, steak of hamburger met frietjes. Meestal neem ik enkel frietjes, maar deze keer bestelde ik hamburger met frietjes. Ik weet wat je denkt: Wauw, meteen al een hamburger proeven? Maar die hamburger was niet voor mij ;) maar voor mijn vriend die altijd véél honger heeft!

Wat heb ik dan wel geproefd? Zoals de titel het zegt, ben ik klein begonnen. Normaal gezien eet ik altijd frietjes met ketchup, maar deze keer heb ik eens mayonaise geproefd. Meer specifiek: de mayonaise met ei van Vandemoortele.

Ik was eigenlijk best verbaasd over de smaak van mayonaise. Het is heel zoet en vol van smaak, maar toch zit er iets "zurigs" in. Ik heb weliswaar slechts drie frietjes met mayonaise gegeten voor ik terug naar mijn lekkere ketchup over ging, maar toch was het een grote overwinning voor mezelf.

Ook deze week staat er een nieuwe uitdaging op het programma. Welke dat precies wordt, weet ik nog niet. In elk geval, wish me luck!

Daag jezelf uit.

Start to run, Start to swim, Start to read... Er zijn al vele "Start to"-projecten opgericht en ik wil nu mijn eigen "Start to" beginnen. Start to eat. Of tenminste "start to try new foods". 

 Mijn huidige "dieet" is tamelijk beperkt, net zoals dat van de meeste voedselneofoben. Ik heb vaak opgezocht waar het dieet van anderen uit bestaat en de getuigenis van één persoon zal me altijd bijblijven: een man die al meer dan 40 jaar enkel en alleen ontbijtgranen lustte! Ik weet uit eigen ervaring dat voedselneofoben vaak te horen dat we te weinig eten en te ongevarieerd en dat we dus nooit genoeg vitamines binnenkrijgen. Maar voorlopig zit het bij mij nog steeds goed. Door een bloedonderzoek bij de dokter kwam ik te weten dat ik enkel een klein beetje ijzertekort heb, wat nog goed meevalt! 

Ik wil dus beginnen met mezelf uit te dagen om nieuwe dingen te proeven. Niet alleen omdat het "zo hoort" en "normaal" is, maar voornamelijk voor mijn gezondheid en mijn gevoel van eigenwaarde. Elke week ga ik iets nieuws proberen, zelfs al is het maar iets heel kleins. Ik zal er dan ook een berichtje over posten: Wat was het? Was het lekker? Zou ik het ooit opnieuw eten? Noem maar op!

Begin dit jaar heb ik mijn tweede tattoo laten zetten. Op mijn pols staat nu "Je ne regrette rien" vereeuwigd. En onder het mom van die krachtige leuze begin ik aan deze uitdagingen. Het enige wat er mis kan lopen is dat ik iets niet lust en dus niet meer ga eten. Maar wie weet vind ik ook wat lekkers en kan ik weer een nieuw soort voedsel aan mijn lijstje toevoegen!

Ohja, voor de nieuwsgierigen post ik ook nog een lijstje met de soorten voedsel die ik wel lust en eet! 

-Gekookte aardappelen

-Puree

-Frietjes

-Kroketten

-Spaghetti met onze eigen spaghettisaus

-Verschillende "droge" pasta's: tagliatelli, spirelli, gnocchi, farfalle, bonetti, conchiglie,...

-Kip (maar dan enkel in combinatie met kroketjes)

-Spek (heel hard gebakken)

-Chickenfingers

-Kippennuggets

-Varkenshaasje (ook weer in combinatie met kroketjes)

-Heel veel soorten chips

-Paprikanootjes

-Verschillende soorten koeken: Princekoeken, Leo, Twix, KitKat, Dino-koeken, droge biscuits

-Tomatensoep en tomatenroomsoep

-Beschuiten

-Boterhammen (wit brood) met hagelslag of choco!

-Geroosterd brood: gewoon droog of met een klein beetje zelfgemaakte bessengelei

-Croissants

-Appels

-Bananen

-Appelsienen en mandarijntjes

-Kersen (sinds kort ;) )

-Meloen (ook sinds kort)

-Aardbeien (mijn absolute favoriet)

-Melkchocolade en witte chocolade

-Yoghurt (liefst zonder die vieze brokken erin!)

-Pannenkoeken met suiker of ijs of choco, hmmm!

-Vanille-, chocolade- en straciatelli-ijs

-Cake: gewoon "puur" of met chocolade

-Droge videekoekjes

-Sandwiches of pistolets (eet ik met ketchup en ja, daar heb ik al vaak "commentaar" op gehad)

-Hesp ("lust" ik wel, maar ik eet het niet zo graag)

-Qua saus: ketchup (tomaten of curry, maakt niet uit)

-Chocomousse

-Speculaas

-Wafels

-Rijstvlaai

-Gâteau van mijn tante

-Cracottes: gewone of volkoren

-Popcorn

-Zuurtjes

Dit is voorlopig alles dat ik kan bedenken. Zoals je ziet staan er op deze lijst geen groentjes en weinig vlees. En daar wil ik dus verandering in brengen! Heel langzaam aan ;-) Wish me luck!

"Leuke" familiefeestjes?

Iedereen met familie en/of schoonfamilie kent het, houdt ervan of haat het: familiefeestjes! Enkele weken geleden werd mijn vriend uitgenodigd op het verjaardagsfeest van zijn nicht. Uiteraard mocht/moest ik ook mee! We mochten in de namiddag al langsgaan om taart en koek te eten en 's avonds werd er pasta voorzien, gevolgd door verschillende hapjes.

Neofoben zijn meestal niet gek op familiefeestjes, gewoon omdat het grote sociale evenementen zijn waarbij er gegeten moet worden. Voor mij gold hetzelfde: ik was al zenuwachtig om de (rest van de) familie van mijn vriend te leren kennen en het eetgedeelte maakte dit alles extra moeilijk. Ik probeerde mezelf op voorhand te overtuigen dat het allemaal wel zou meevallen, dat er toch wel iets zou zijn dat ik zou lusten. En gelukkig was dat er ook. Om vier uur aten we allemaal lekkere vlaai en ook ik genoot van een (groot) stuk heerlijk luchtige gâteau! Bovendien proefde ik zelfs van de "koekskeskoek" (in AN beter bekend als Petit Beurre Taart) en was ik direct verkocht!

Helaas verliep de rest van het tafelgebeuren minder vlotjes. De familie van mijn vriend begon namelijk vragen te stellen over mijn eetgewoonten: "Wat eet je dan wel? Eet je dit? Eet je dat? Eet je dit? Waarom niet? Allez nu, da's keilekker!" En blijkbaar stoorde het niet alleen mij (ik zat er met een rood hoofd en voelde me toch verplicht om op alle vragen te antwoorden), maar ook mijn vriend! Hij nam het voor me op en zei tegen zijn familie dat ze erover moesten ophouden! Gelukkig deden ze dit ook en lieten ze het onderwerp rusten. Ze kwamen zich zelfs verontschuldigen, toen ze eenmaal begrepen dat het toch niet fijn is voor mij om al die vragen te beantwoorden.

Uiteraard begrijp ik de "belangstelling" van andere mensen. Iedereen wil weten waarom ik bepaalde dingen niet eet en wat er dan wel in mijn beperkte "dieet" zit. Maar soms zouden de mensen het ook eens langs mijn kant moeten bekijken. Door al die vragen voel ik me soms wel een circusattractie! Ik heb het er zelf al moeilijk mee dat ik zo weinig lust en als ik dit dan ook nog moet uitleggen aan mensen die ik nog maar pas ken, wordt de situatie er niet beter op. Bovendien kan ik mezelf moeilijk voorstellen als: "Hallo, mijn naam is Jonne en ik ben neofoob. Dat wil zeggen dat ik niet veel lust. Laat mij eventjes opsommen wat ik wel en niet lust..."

Lieve mede-neofoben, heb je al eens hetzelfde meegemaakt als mij, laat je dan niet kennen! Als er iemand vragen stelt waar je je ongemakkelijk door voelt, zeg het hem of haar dan. Vaak weten ze niet beter en zijn ze gewoon nieuwsgierig!

Sociale druk, met succes

Onlangs ben ik naar een trouw geweest van een goeie vriendin van me. Ik was uitgenodigd voor de ceremonie, de receptie en het avondfeest. En zoals het een echte trouw betaamt, was er ook eten voorzien. Dit was natuurlijk het onderdeel van de trouw waar ik het minste naar uitkeek. Een aantal vriendinnen weten wel van mijn eetmoeilijkheden, maar wat met de andere mensen waarmee ik aan tafel zou zitten??

Wel, uiteindelijk viel het -door een samenloop van verschillende dingen- allemaal nog mee! Tijdens de receptie had ik de menukaarten al snel bekeken, zodat ik toch al wat excuusjes zou kunnen bedenken om niets te eten. De menukaart was als volgt: het voorgerecht bestond uit parmaham met schijven meloen en een portosausje. Het hoofdgerecht was een trio (EEN TRIO!!) van vlees, namelijk lams, kalkoen en varkenshaasje met kroketjes en groentjes. Het vlees zou voorzien zijn van een tuinkruidensausje. Het nagerecht zag er voor mij veelbelovend uit én iets wat ik met plezier zou opeten: bolletjes ijs met verse vruchten en aardbeiencoulis! Hmmmm, vooral dan die bolletjes ijs!

Eenmaal aan tafel vroegen mijn vriendinnen (waarvan ik sommigen al jaren niet meer had gezien) of mijn eetgewoonten nog hetzelfde waren als vroeger. Ik probeerde het wat weg te lachen en S., een supervriendin, zei dat er nog niet zo veel veranderd was. Nu, als iemand dat zegt, voel ik me behoorlijk slecht. Zeker omdat ik de laatste tijd toch nieuwe dingen probeer! Ik probeerde mezelf te "verdedigen" door enkele nieuwe soorten eten op te sommen die ik had geproefd. Mijn vriendinnen reageerden heel positief en vonden het echt goed dat ik meer at dan vroeger. Een van de meisjes was geïnteresseerd in mijn "situatie" en stelde verschillende vragen: of ik gewoon weinig at of weinig lustte? Of ik dan niets wilde eten omdat ik niet wilde verdikken? Of ik altijd niets had gelust? Ik beantwoordde de vragen zo eerlijk mogelijk. Waarom ook niet? Als ze naast mij zouden zitten om te eten, mochten ze ook weten waarom ik niet veel zou eten!

Eindelijk werd het voorgerecht opgediend: de parmaham met meloen. Ik voelde de stress in me naar boven komen: hoe zou ik ook die drie gangen overleven zonder al te veel gekke blikken en vragende ogen? Want goed, mijn vriendinnen wisten nu al dat ik niet veel lust, maar de anderen aan tafel wisten dat helemaal niet! Ik besloot op dat moment, lichtjes "gedwongen" door de sociale druk, om toch maar iets van dat bord te eten. Parmaham was een no-go. No way in hell dat ik dat zou eten! De parmaham mocht ik gelukkig aan mijn buur geven, die had er wel zin in. Dan de meloen maar. Mijn god, dat waren toch wel erg grote schijven. Drie dan nog! Ok, alles of niets, ik ga ervoor! Ik sneed een stukje af met mijn mes en stak het stukje meloen dapper in mijn mond. De smaak was niet slecht, maar ook niet echt lekker. Nog een stukje dan en nog eentje en nog eentje.. En ondertussen bleef ik babbelen met mijn tafelgenoten; noem het maar een afleiding van het feit dat ik iets nieuws aan het eten was. Na twee schijven meloen gegeten te hebben, had ik er echt genoeg van. De smaak lag me ineens niet meer, vooral de nasmaak dan. Toch wel trots dat ik zomaar ineens twee schijven meloen heb gegeten! VICTORY IS MINE, zeg ik dan!

En dat overwinnend gevoel zou nog aangesterkt worden tijdens het hoofdgerecht. Trio van vlees, dat beloofde. Gelukkig waren die kroketjes er nog, die zou ik zeker en vast lusten! En daar was het hoofdgerecht: drie niet al te grote stukjes vlees met zes kroketjes en een bakje met groentjes. De sociale druk stak opnieuw de kop op. Iedereen begon vlijtig aan zijn vlees en groentjes te eten, dus ik voelde me wel genoodzaakt om toch iets te proberen. Ik wist dat ik vroeger graag varkenshaasje at en ik besloot om dat stukje vlees "aan te vallen". Maar hoe? Normaal at ik mijn vlees altijd in kleine stukjes gesneden en gemengd onder kroketten, maar dat kan ik toch niet doen op een chique trouw? Ik sneed een klein stukje van het vlees af en een groter stuk kroket. Voorzichtig en bang stak ik het in mijn mond. Knabbel knabbel en ineens: Dit is eigenlijk wel lekker! Die combinatie van het tuinkruidensausje en dat sappig stukje vlees met de kroket, lekker! Uiteindelijk at ik 1/3e van het vlees op met die 6 kroketjes. Weeral een grote overwinning voor mezelf en dat enkel door die sociale druk!

Het dessert was het enige waar ik echt naar had uitgekeken en dit viel eigenlijk tegen. De bolletjes ijs waren al eens ontdooid geweest en je voelde dus de kristallen in je mond. De aardbeiencoulis was echt niet lekker en ik hield me uiteindelijk alleen aan de verse vruchten op mijn bord: aardbeitjes en (dit heb ik nog maar pas geproefd) kersen en dat was het zo ongeveer.

Dit hele lange verhaal heeft dus ook nog een moraal, zoals het hoort. Hoewel sociale druk echt verschrikkelijk is voor een voedselneofoob, toch kan het af en toe ook positieve effecten hebben. Ik ben nog steeds trots op mezelf dat ik al dat eten heb geproefd. "Al dat eten", voor een niet-voedselneofoob klinkt het waarschijnlijk heel gek: "Je hebt ocharme een klein stukje vlees en een beetje meloen geproefd!". Maar voor mij was het de grootste overwinning in lange tijd! Dus liefste mede-voedselneofoben: laat een sociale situatie met eten je nooit afschrikken. Zelfs al lust je geen kruimel van op je bord, je zal je toch amuseren en een toffe avond hebben met je vrienden! Zij zullen vaak zelfs blij zijn met wat extra eten ;-) En wie weet, vind je toch de moed om iets te proeven, lust je het misschien wel!

Willen, maar niet durven

Soms vervloek ik mezelf. Of beter gezegd: soms vervloek ik mijn neofobie. Ik ben er heel zeker van dat anderen dat gevoel met me delen. En het gaat dan vaak niet eens om grote dingen, maar net om die kleine ambetantigheden, die kleine vervelende dingen.

Zo had mijn mama gisteren vis gebakken (ja, ik woon nog steeds thuis) en ik ging haar wat helpen. Tijdens het bakken dacht ik voortdurend: Dat ziet er wel ok uit, ik wil dat wel eens proeven. Toen de tafel gedekt was en het eten klaarstond, kon ik het gewoon niet meer. Ik wilde wel nog, maar ik durfde het niet. Zelfs geen milimetertje vis durfde ik proeven!

Het deed me denken aan een Griekse mythe waarover ik in het middelbaar heb geleerd: de Tantaluskwelling. Tantalus is een kerel die om één of andere reden wordt gestrafd. Zijn straf is niet van de minste: hij moet in een grote plas water staan. "Da's toch niet erg!", hoor ik je denken. Wel, hij moest niet alleen in dat water staan, maar hij mocht er niet aan drinken! Het water kwam tot aan zijn kin, maar als hij zich voorover bukte, zakte het water plots. Boven hem hingen dan ook nog eens heel lekkere vruchten en verschillende soorten fruit. En ook daar mocht die arme Tantalus niet van eten. Probeerde hij de vruchten te pakken, dan waaide een stormwind de takken plots weg.

Wat heeft dit verhaal nu met mij te maken? Soms denk ik dat ik ook met een soort van Tantaluskwelling te maken heb. Ik wil ook wel vanalles proeven en meer leren eten, maar ik "kan" het niet. Nuja, "kan". Ik DURF het niet. En als je iets niet durft, kan je het niet.

Veel mensen die van mijn voedselneofobie weten, zeggen altijd maar "Ge moet dat proberen. Als ge niet probeert, zult ge het ook nooit lusten." Wanneer ik hen dan uitleg dat ik dat wel wil, maar niet durf, volgt het antwoord: "Da's flauw. Ge moet gewoon denken dat ge het kunt of lust en dan durft ge wel proeven." Helaas pindakaas, maar niets in minder waar. Ik heb mezelf al vaak proberen te overtuigen dat ik iets lust, maar voor een voedselneofoob is er een wereldbreed verschil tussen "denken dat je het lust" en "het effectieve (durven) lusten".

Dat was het alweer voor vandaag! Laat gerust een berichtje achter :) Ik wil alleen nog eventjes zeggen dat ik binnenkort waarschijnlijk uitdagingen met mezelf zal aangaan: kleine dingen leren proeven en bepaalde slechte gewoontes opgeven en inruilen voor betere, gezondere gewoontes.

Hello, my name is..

Dagen en dagen heeft het geduurd vooraleer ik deze blog durfde opstarten. Ik zit al sinds vorige week met het idee in mijn hoofd dat ik eindelijk toch mijn ervaringen met voedselneofobie (en de problemen die erbij horen) wil neerschrijven, maar ja... Hoe begin je daar aan?

Wel, laat me mijzelf eerst eventjes voorstellen. Mijn naam is Jonne, ik ben 22 jaar en ik ben een zogenaamde "moeilijke eter". Beter gezegd: ik heb voedselneofobie. Dat wil zo veel zeggen als: ik durf (bijna) niets nieuws te proeven.

Ik wilde eigenlijk openen met de zin "Hello, my name is Jonne and I suffer from food neophobia", zo'n typische AA-zin. Ik vind wel dat'ie erbij past. Net zoals een AA'er heb ik een probleem waar ik niet zomaar met iedereen wil en durf over praten. Net zoals een AA'er word ik vaak scheef bekeken door mijn probleem. En net zoals een AA'er heb ik toch nood aan een luisterend oor en een helpende hand.

Wat is voedselneofobie nu eigenlijk?

Voedselneofobie is heel normaal. Bij kleine kinderen dan toch. Het is een bepaalde periode in de ontwikkeling van een kind, waarbij kinderen plots niets meer willen proeven. Wat het kind niet kent, eet het niet, zo simpel is het. Uiteraard geraken de meeste kinderen hierover, maar in sommige gevallen loopt het uit de hand. En dan ontstaat voedselneofobie ofwel "selectieve eetstoornis".

Bij mij ging het ook ongeveer zo. Als ik vraag aan mijn ouders wanneer het is begonnen, zeggen ze: "Vroeger at ge alles, maar van den ene op den andere dag: niks meer!" Ja hoor, groenten, vlees, papjes en hapjes, alles at ik vroeger. Maar plots wilde ik niets meer eten. Zelfs dingen die ik ervoor wel lustte, wilde ik niet meer eten. Ik herinner me nog vaag dat ik vroeger kiwi's at en gek was van groentesoep. Nu moet ik er niets meer van hebben! Ik moet wel zeggen dat het op dit moment al een ietsieminibeetje beter met me gaat. Ik durf nu en dan wel nieuwe dingen proeven, terwijl ik dit vroeger echt nooit gedaan zou hebben.

Dat was het dan voor mijn eerste blog! Jullie zullen me nog wel beter leren kennen doorheen alle posts. Heb je vragen, stel ze dan gerust!