Onlangs ben ik naar een trouw geweest van een goeie vriendin van me. Ik was uitgenodigd voor de ceremonie, de receptie en het avondfeest. En zoals het een echte trouw betaamt, was er ook eten voorzien. Dit was natuurlijk het onderdeel van de trouw waar ik het minste naar uitkeek. Een aantal vriendinnen weten wel van mijn eetmoeilijkheden, maar wat met de andere mensen waarmee ik aan tafel zou zitten??
Wel, uiteindelijk viel het -door een samenloop van verschillende dingen- allemaal nog mee! Tijdens de receptie had ik de menukaarten al snel bekeken, zodat ik toch al wat excuusjes zou kunnen bedenken om niets te eten. De menukaart was als volgt: het voorgerecht bestond uit parmaham met schijven meloen en een portosausje. Het hoofdgerecht was een trio (EEN TRIO!!) van vlees, namelijk lams, kalkoen en varkenshaasje met kroketjes en groentjes. Het vlees zou voorzien zijn van een tuinkruidensausje. Het nagerecht zag er voor mij veelbelovend uit én iets wat ik met plezier zou opeten: bolletjes ijs met verse vruchten en aardbeiencoulis! Hmmmm, vooral dan die bolletjes ijs!
Eenmaal aan tafel vroegen mijn vriendinnen (waarvan ik sommigen al jaren niet meer had gezien) of mijn eetgewoonten nog hetzelfde waren als vroeger. Ik probeerde het wat weg te lachen en S., een supervriendin, zei dat er nog niet zo veel veranderd was. Nu, als iemand dat zegt, voel ik me behoorlijk slecht. Zeker omdat ik de laatste tijd toch nieuwe dingen probeer! Ik probeerde mezelf te "verdedigen" door enkele nieuwe soorten eten op te sommen die ik had geproefd. Mijn vriendinnen reageerden heel positief en vonden het echt goed dat ik meer at dan vroeger. Een van de meisjes was geïnteresseerd in mijn "situatie" en stelde verschillende vragen: of ik gewoon weinig at of weinig lustte? Of ik dan niets wilde eten omdat ik niet wilde verdikken? Of ik altijd niets had gelust? Ik beantwoordde de vragen zo eerlijk mogelijk. Waarom ook niet? Als ze naast mij zouden zitten om te eten, mochten ze ook weten waarom ik niet veel zou eten!
Eindelijk werd het voorgerecht opgediend: de parmaham met meloen. Ik voelde de stress in me naar boven komen: hoe zou ik ook die drie gangen overleven zonder al te veel gekke blikken en vragende ogen? Want goed, mijn vriendinnen wisten nu al dat ik niet veel lust, maar de anderen aan tafel wisten dat helemaal niet! Ik besloot op dat moment, lichtjes "gedwongen" door de sociale druk, om toch maar iets van dat bord te eten. Parmaham was een no-go. No way in hell dat ik dat zou eten! De parmaham mocht ik gelukkig aan mijn buur geven, die had er wel zin in. Dan de meloen maar. Mijn god, dat waren toch wel erg grote schijven. Drie dan nog! Ok, alles of niets, ik ga ervoor! Ik sneed een stukje af met mijn mes en stak het stukje meloen dapper in mijn mond. De smaak was niet slecht, maar ook niet echt lekker. Nog een stukje dan en nog eentje en nog eentje.. En ondertussen bleef ik babbelen met mijn tafelgenoten; noem het maar een afleiding van het feit dat ik iets nieuws aan het eten was. Na twee schijven meloen gegeten te hebben, had ik er echt genoeg van. De smaak lag me ineens niet meer, vooral de nasmaak dan. Toch wel trots dat ik zomaar ineens twee schijven meloen heb gegeten! VICTORY IS MINE, zeg ik dan!
En dat overwinnend gevoel zou nog aangesterkt worden tijdens het hoofdgerecht. Trio van vlees, dat beloofde. Gelukkig waren die kroketjes er nog, die zou ik zeker en vast lusten! En daar was het hoofdgerecht: drie niet al te grote stukjes vlees met zes kroketjes en een bakje met groentjes. De sociale druk stak opnieuw de kop op. Iedereen begon vlijtig aan zijn vlees en groentjes te eten, dus ik voelde me wel genoodzaakt om toch iets te proberen. Ik wist dat ik vroeger graag varkenshaasje at en ik besloot om dat stukje vlees "aan te vallen". Maar hoe? Normaal at ik mijn vlees altijd in kleine stukjes gesneden en gemengd onder kroketten, maar dat kan ik toch niet doen op een chique trouw? Ik sneed een klein stukje van het vlees af en een groter stuk kroket. Voorzichtig en bang stak ik het in mijn mond. Knabbel knabbel en ineens: Dit is eigenlijk wel lekker! Die combinatie van het tuinkruidensausje en dat sappig stukje vlees met de kroket, lekker! Uiteindelijk at ik 1/3e van het vlees op met die 6 kroketjes. Weeral een grote overwinning voor mezelf en dat enkel door die sociale druk!
Het dessert was het enige waar ik echt naar had uitgekeken en dit viel eigenlijk tegen. De bolletjes ijs waren al eens ontdooid geweest en je voelde dus de kristallen in je mond. De aardbeiencoulis was echt niet lekker en ik hield me uiteindelijk alleen aan de verse vruchten op mijn bord: aardbeitjes en (dit heb ik nog maar pas geproefd) kersen en dat was het zo ongeveer.
Dit hele lange verhaal heeft dus ook nog een moraal, zoals het hoort. Hoewel sociale druk echt verschrikkelijk is voor een voedselneofoob, toch kan het af en toe ook positieve effecten hebben. Ik ben nog steeds trots op mezelf dat ik al dat eten heb geproefd. "Al dat eten", voor een niet-voedselneofoob klinkt het waarschijnlijk heel gek: "Je hebt ocharme een klein stukje vlees en een beetje meloen geproefd!". Maar voor mij was het de grootste overwinning in lange tijd! Dus liefste mede-voedselneofoben: laat een sociale situatie met eten je nooit afschrikken. Zelfs al lust je geen kruimel van op je bord, je zal je toch amuseren en een toffe avond hebben met je vrienden! Zij zullen vaak zelfs blij zijn met wat extra eten ;-) En wie weet, vind je toch de moed om iets te proeven, lust je het misschien wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten